Chodź, opowiem ci bajkę...

Cześć! Wiem, strrrrrrasznie długo tu nie zaglądałam, ale miałam roboty jak stąd do Londynu. :)
W tym poście dodam bajkę mojego autorstwa. Bardzo proszę o nie kopiowanie.

O koniu, który dodał mi skrzydeł

Obudziłam się wcześnie. Gdy otwarłam oczy, poczułam swąd spalonego omletu. Zastanawiałam się dlaczego omlet zjada się przeważnie na śniadanie. Przecież jajecznicę podaje się i na śniadanie i na kolację, a omletu już nie wypada. Niestety nie  miałam już czasu na rozmyślanie, bo mama zawołała mnie na śniadanie. Spojrzałam na zegar. Piętnaście po siódmej. Miałam pół godziny. Ubrałam się, odwiedziłam łazienkę, zeszłam na dół. Mama siedziała przy stole zjadając na wpół spalony omlet z nosem w książce. Czytała „Rady dla dobrej czarownicy – pani domu” (ciekawe czy szukała sposobu na nieprzypalony omlecik). Mama jest typową czarownicą XXI wieku, ja zresztą też. Swoją książkę miała oczywiście ukrytą w gazecie, bo mój tata nic o niej nie wiedział. Ukrywamy przed nim swoją magię. Jesteśmy prawie jak normalna mama z córką. Czasem mama zabiera mnie na tajemne spotkania czarownic, ale ja, trzynastoletnia Alicja, nie cierpię słuchać opowieści „starszych” pań. Wolę, gdy taty nie ma w domu. Zamykam się wtedy w pokoju sam na sam ze stertą odkopanych „z – góry – nie – wiadomo – czego – na strychu” starych książek z zaklęciami. Jak dotąd to niewiele zaklęć działa, albo w książkach są zaklęcia jakiejś starej technologii, albo to ja jestem kiepska „w te klocki”.

Skończyłam śniadanie i wyszłam do szkoły. W drodze powrotnej coś przykuło moją uwagę. Na płocie panny Anny, samotnej starszej wdowy, siedział kot. Nie był to zwykły kot. Był o połowę większy od kotów, które dotychczas widziałam, siwy w białe pręgi.

„Doprawdy, nie wiem, jak on się utrzymuje na tym płocie” – pomyślałam. To była moja pierwsza myśl, dopiero potem, zaczęłam zadawać sobie kolejne pytania: Czyj jest ten kot? Co to za kot?

- Cześć tato, wróciłam! Idę do pokoju! – krzyknęłam w progu i pobiegłam do góry.

- Mogę do ciebie przyjść? Chcę ci coś powiedzieć! – zawołał za mną tata, i zaczął wspinać się po schodach, jak już docierałam do pokoju.

- Jasne! – rzuciłam torbę obok biurka i wskoczyłam na łóżko. Usłyszałam pukanie i zobaczyłam zatroskaną twarz taty.

- Kochanie, muszę wyjechać – oznajmił – mam delegację, jadę do Kopenhagi.

Wstyd się przyznać, ale ucieszyła mnie ta wiadomość. Nie dałam tego po sobie poznać.

- Szkoda – powiedziałam – Na jak długo wyjeżdżasz?

- Nie będzie mnie przez miesiąc. To dla twojego dobra, kotku – powiedział i z opuszczoną głową wyszedł z pokoju.

Wtedy przypomniał mi się kot, TEN KOT. Zajęłam się zadaniem, ale nie umiałam skupić się nad procentami, w końcu zrezygnowałam. W końcu już niedługo wakacje.

Mama zaprosiła na wieczór całą rodzinę. Babcia Halinka przywiozła swój słynny bigos. Nie cierpię bigosu! Gdy dorośli rozmawiali, ja patrzałam w okno.
W ciemności ujrzałam znajomy kształt. Znajomy – tak, to był TEN KOT. Wszędzie bym go poznała!

Szybko narzuciłam sweter, pobiegłam do kuchni po mleko, nalałam na spodek i wymknęłam się z domu. Przeszłam pod okno, przez które widziałam kota.
Z wewnątrz słychać było salwy śmiechu mojego taty (to pewnie przez dziadka Feliksa i jego wieczne kawały).

- Kici, kici – szeptem, by nikt nie usłyszał, zaczęłam przywoływać kota. Cisza. Pewnie uciekł, gdy otwieram drzwi. A może na TEGO KOTA nie woła się kici, kici? Może wróci. Zobaczymy rano.

Wróciłam do domu, nikt nie zauważył mojej nieobecności i tego, że mój bigos był nietknięty. Gdy całe towarzystwo rozeszło się do domów, tata w swoim pokoju pakował się na wyjazd, ja pomagałam mamie sprzątać talerze.

- Co tu robi mleko? – zastanowiła się głośno mama.

Wpadka! Nie schowałam mleka do lodówki! Jednak zanim wypowiedziałam głośno wymyśloną na szybko historyjkę, mama uznała, że to pewnie dziadek wyciągnął mleko do kawy i nie schował.

Kidy wszystkie brudne naczynia zostały zniesione, mamę „wzięło” na czarowanie. Pokazał mi praktyczne zaklęcie. Dzięki niemu  po kilku sekundach wszystkie naczynia były czyste. Wystarczyło je tylko schować do szafek. Zapamiętam i udoskonalę.

Po wejściu do łóżka natychmiast zasnęłam. Nie zdążyłam nawet „zaczarować” snu. No i właśnie przyśniło mi się to: Wokół mnie było smutno i szaro. Mgła, zimno, zapach dymu. Siedziałam w jakiejś dziurze, a ze mną kot, TEN KOT. Zamruczał, a ja usłyszałam: Konie lubią cukier, a płaci się muszlami. Obudziłam się.

To był już ranek. Wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. W domu nie było nikogo. Gdy otwarłam szafę, żeby się ubrać, zobaczyłam w niej TEGO KOTA. Wszystkie ubrania pozrzucane były na dno, a kot… kot spokojnie sobie na nich spał. Jak się dostał do szafy? Postanowiłam go nie budzić, ubrałam się, siadłam
w fotelu i zaczęłam czytać książkę z zaklęciami, (kupioną tanio w antykwariacie). Kątem oka obserwowałam szafę. Nagle obudził się, przeciągnął, wyszedł
z szafy i wlazł po moje łóżko. Poszłam tam za nim.

I wtedy wszystko się zmieniło.

Zrobiło mi się ciemno przed oczami, a w uszach piszczało. Poczułam, że spadam, spadam, spadam. Gdy spadłam, nie mogłam się poruszać, mimo, że to na co spadłam było miękkie.

Gdy po chwili odzyskałam słuch i zdolność poruszania a wzrok przyzwyczaił się do zmiany. Ujrzałam nas sobą kota, TEGO KOTA.  Usiadłam i rozejrzałam się dokoła. Dżungla, dżungla, dżungla? To miejsce nie było podobne do niczego co wcześniej widziałam na własne oczy i w książkach. Coś mnie uwierało w plecy. Ze zdziwieniem zdjęłam tobołek z kija, który mi przeszkadzał. W środku była książka, którą oglądałam chwilę temu we własnym pokoju, jakiś słoiczek i inne przedmioty. Usłyszałam tętent kopyt. Instynkt podpowiadał: uciekaj! Zerwałam się szybko i wspięłam na najbliższe drzewo. Pode mną przemknął koń. Zdziwiłam się, że tylko jeden, odgłos kopyt był wszechobecny. Gdy przestałam go słyszeć, zeszłam z drzewa i odetchnęłam ulgą. Znowu się rozglądnęłam. Kot śledził każdy mój ruch.

Wydawało mi się, że gdy ja wspinałam się naprędce na drzewo, on uskoczył w krzaki – pomyślałam. Zaczęłam iść przed siebie i podziwiałam. Wielki kolorowe ważki i motyle, małpki, pachnące oszałamiającą słodyczą kwiaty. Chyba byłam zbyt zachwycona tymi cudami, bo nie zauważyłam wielkiej dziury. Było za późno. Znowu spadałam, tym razem, razem z kotem. O dziwo nie miałczał, tylko patrzył na mnie swoimi wielkimi oczami. Przypomniał mi się mój sen
z poprzedniej nocy. Spadałam dość długo, na tyle, żeby wygrzebać z pamięci zaklęcie „na miękkie lądowanie” (aż dziwię się, że takie istnieje). Szybko wyrecytowałam formułkę. Bum!!! Spadłam na miękką, puchową poduchę. Kot koło mnie. Natychmiast wstałam i zdziwiłam się, już kolejny raz dzisiaj. Stałam w dużym ciemnym pokoju. Na środku, na kanapie siedziała dziewczyna, chyba trochę ode mnie starsza. Chyba nie widziała, że spadłam, bo nie patrzała
w moją stronę, ale gdy TEN KOT zamiauczał, obejrzała się i zawołała:

- Chodź koteczku do mnie! Znalazłeś się, Tenkociu!

Pomyślałam, że to bardzo trafione imię.

- Widzę, że przyprowadziłeś gościa. Pewnie jesteś kolejną ofiarą szpiegostwa Tenkocia! – zwróciła się do mnie z uśmiechem.

- Zupełnie nie wiem, jak tu się znalazłam… - powiedziałam niepewnie.

- Czy on wciągnął cię pod łóżko? – dziewczyna wskazała na kota.

- Tak, to znaczy niezupełnie, sama tam za nim wlazłam… - przyznałam.

- Tendu – przedstawiła się dziewczyna i zaprosiła mnie na herbatę i rozmowę. Dowiedziałam się, że jest miłośniczką zwierząt. Oprócz kota posiada jeszcze chomika, dwa kanarki, żółwia, psy i konia. No właśnie, konia. Spytałam, czy wie, co to za przerażający koń, biega po dżungli. Tendu posmutniała i powiedziała, że to właśnie jej koń i opowiedziała mi jego smutną historię. Historię o tym jak jej koń został porwany, a gdy go ponownie zobaczyła, był nieokrzesany
z dzikim błyskiem w oczach, a przede wszystkim na jego grzbiecie wyrosły dwa sępie skrzydła. Wtedy przypomniałam sobie, że rzeczywiście było coś dziwnego w wyglądzie tego konia. To te skrzydła były źródłem tego hałasu, który pojawiał się tam, gdzie pojawiał się koń.

Tendu powiedziała, że może mu pomóc tylko odcięcie skrzydeł, które są źródłem nieokrzesania. Można to zrobić jedynie mieczem Maltryjdadesa, mieczem najostrzejszym i najmocniejszym w świecie.

Postanowiłam pomóc dziewczynie, skoro jestem czarownicą, może nie będzie to takie trudne zadanie. Tendu wręczyła mi mapę krainy z zaznaczoną trasą. Ona sama nie mogła brać udziału w tej wyprawie, koń na jej widok umarłby z szaleństwa. Mógł to zrobić jedynie wysłannik, ktoś taki jak ja, Alicja.

            Wystarczyło mrugnięcie oczami, a znalazłam się ponownie w kolorowej krainie. Tenkociu postanowił mi towarzyszyć, bo szedł  za mną jak cień. Droga dłużyła się niemiłosiernie. Na początku nie szłam za drogą i zatopiłam się w myślach „co będzie”.  Gdy zapadał zmrok i postanowiłam odpocząć, zaczęłam studiować moją księgę czarów znalezioną w tobołku. W tobołku odnalazłam latarkę, dlatego mogłam dokładniej przyglądnąć się książce. Myślałam, że to ta księga, którą trzymałam w rękach wsuwając się za kotem pod łóżko, ale nie. Ta była napisana w innym, przedziwnym języku. Gdy literując przeczytałam jakąś formułkę, przede mną pojawiły się grające skrzypce. Szybko je schwyciłam, nie chciałam, żeby grające skrzypce obudziły kogokolwiek. Kto wie, co lub kto mieszka wokół. Instrument przycichł, a ja obwiązałam go wielkim liściem paproci i odrzuciłam. To nie było trafione zaklęcie. Odłożyłam księgę do tobołka, to nie był czas na zabawę, to był czas na poszukiwanie miecza. Rozejrzałam się. Gdzieś pomiędzy drzewami, zobaczyłam domy. Widocznie byłam na skraju tej tęczowo – kolorowej krainy. W nocy nie wyglądała już tak pięknie. Te domy okazały się opuszczoną wioską i też nie kojarzyły się z pięknem.

- Strasznie byłoby tu mieszkać – szepnęłam, albo tylko pomyślałam.

- Strasznie! – jakiś  głos powtórzył za mną. Gdzieś już go słyszałam.

- Kto to powiedział? – tym razem byłam pewna, że to nie są moje myśli, wykrzyczałam to pytanie.

- Ja, spojrzyj w dół.

Spojrzałam i zobaczyłam. Kot okazał się gadającym kotem, a głos pamiętałam z mojego snu. Tego, który śniłam będąc jeszcze w domu… Pierwszy raz zatęskniłam za powrotem.

- Mówię, jak trzeba, a teraz trzeba… znajdź chatę z szyldem „Madame Klementyna”. Idź… no idź… - ponaglał mnie kot.

Szłam nie śpiesząc się, ze strachem. Znalazłam chatę i szyld. Ostrożnie zapukałam. Otwarła mi staruszka o urodzie cyganki.

- Witaj Alicjo! – krzyknęła, jakbyśmy się znały od lat, po czym wciągnęła mnie do środka.

- Dobry… wieczór? – odezwałam się.

Wnętrze chaty nie było bardzo przyjazne, ale nie było takie mroczne jak widoki na zewnątrz. Zostałam poczęstowana ciepłą herbatą. Madame Klementyna siadła i zaczęła mówić:

- Wiem, kim jesteś i w jakim celu tu przybywasz. Znam cię od kołyski,  obserwuję twoje życie i czekałam na tę chwilę. Wiem gdzie jest miecz, którego potrzebujesz, wiem też, gdzie można spotkać konia Tendu.

Madame Klementyna wzięła ołówek i zaczęła kreślić coś na mojej mapie. Potem spojrzała na mnie.

- Czekam na zapłatę.

Zapłatę…. Myśli zaczęły mi się kotłować w głowie…, co zrobię, nie mam pieniędzy… jak nie zapłacę pewnie zrobi ze mną coś…! Zaraz, zaraz – muszelki – przypomniał mi się sen. Wyciągnęłam z tobołka muszelki i pełna trwogi spojrzała na staruszkę. Czy nie wyśmieje mnie za taką zapłatę?

Ale nie. Zabrała garść muszelek, jak gdyby to były monety.

- Zamknij oczy – powiedziała – przeniesiesz się  teraz w okolice, gdzie jest miecz.

- Co z kotem? – spytałam

- Kot będzie razem z tobą, to twój pomocnik.

Madame Klementyna wymamrotała coś pod nosem, a ja poczułam, że lecę. Gdy otwarłam oczy, stałam w ciemnej i wilgotniej jaskini. Tuż obok coś błyszczało. Spojrzałam tam i ujrzałam miecz Maltryjdadesa. Wydawało mi się, że leży tu porzucony od wielu lat, chciałam go podnieść, ale był tak ciężki, że nie umiałam go ruszyć nawet milimetr. Pomyślałam, że przecież rozwiązania wielu problemów znajdywałam

w swoim tobołku. Zaglądnęłam do niego, ale niczego ciekawego nie zobaczyłam. Kulka muszelek, jakieś białe kryształki w dziwnym kształcie, książka, butelka oliwy, oleju, sama nie wiem czego, latarka, sznurek… Myślałam, że może coś się ukryło w zakamarkach i wytrząsnęłam z tobołka wszystko na ziemię.

W tej samej chwili kot skoczył na mnie i wytrącił mi z ręki butelkę z oliwą. Zanim zdążyłam zareagować, szkło rozbiło się na tysiące małych kawałeczków
i roztrysnęło po jaskini, a ciecz rozlała się na ostrze miecza oblepiając go dokładnie.

Warknęłam ze złością na kota:

- Co robisz!! No ładnie, jeszcze nie użyłam tej cieczy, a już rozlana. Być może coś ważnego rozbiłam o skały jaskini.

Trochę zła, trochę smutna, zaczęłam zbierać okruchy szkła. Przed przypadek dotknęłam miecza i ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, potrafiłam go teraz podnieść. Przyjaźnie popatrzyłam na mojego towarzysza podróży, teraz wiedziałam, że nic co robił nie było bez celu. Teraz, gdy miałam już miecz, ważne było, by jak najszybciej dotrzeć do konia. Wsadziłam miecz za swój pas i razem z Tenkociem ruszyliśmy na poszukiwanie konia.

Widziałam już wyjście z jaskini, usłyszałam rżenie, takie rżenie, którego przestraszyłby się najodważniejszy człowiek. Tuż przy skałach stał skrzydlaty koń . Nie był to jednak pegaz – szkoda. Koń się miotał, co chwila stawał dęba, cały czas był niespokojny. A skrzydła, skrzydła poruszając się wydawały okropny, bolący
w uszy dźwięk.

- Jak ja się do niego zbliżę – pomyślałam – boję się o własne życie, nie dokonam tego.

Wtedy zbliżył się do mnie kot, otarł się o moje nogi zamiauczał. A ja usłyszałam:

- Miauuuuuuaś sen….!

Sen, sen…. Sen! Tak ! Przecież usłyszałam we śnie, że konie lubią cukier, już wiem co to za kryształki w moim tobołku. Szybko wyciągnęłam sporą garść kryształków cukru, odrzuciłam tobołek, ukryłam za plecami miecz i nieśmiało zaczęłam podchodzić do rumaka. Ten spojrzał na mnie czarnym, przenikliwym wzrokiem, stanął dęba i zbliżył się do mojej wyciągniętej dłoni. A potem spokojnie zaczął lizać cukier. Zsypałam cukier na ziemię, poczekałam aż koń się nim zajmie. Podeszłam konia od tyłu, wzięłam zamach i jednym silnym ruchem odcięłam oba skrzydła. Koń spłoszył się i uskoczył, a obcięte skrzydła upadając zamieniły się w siodło i uzdę.

Podniosłam głowę z przestrachem, myśląc, że koń mnie zaatakuje. Patrzyły na mnie łagodne, orzechowe oczy pięknego rumaka. Podszedł do mnie i pokiwał łbem. Wyglądało to tak, jakby mi dziękował. Poklepałam go po pysku i odetchnęłam z ulgą.

- Już po wszystkim!! Udało mi się!!

- Miauuu! – odezwał się Tenkociu.

Wzięłam go na ręce i przytuliłam. Pomyślałam, że to dzięki niemu i temu, że jestem wróżką, cała misja się udała. Zapięłam siodło i uzdę i mieczem Maltryjdadesa wskazałam rumakowi drogę.

- Jedźmy jak najszybciej do Tendu, niech i ona będzie szczęśliwa.

Droga mijała nam szybko, kot siedział razem ze mną na grzbiecie konia. Ja mogłam w spokoju rozejrzeć się po tej cudowniej, bajkowej krainie. Jak tu było pięknie, spokojnie, kolorowo. Zastanawiałam się, kto taki mógł ukarać konia i Tendu skrzydłami sępa.

Nagle poczułam, że spadamy w dół. Nie bałam się już, wiedziałam, że dotarliśmy do końca podróży, do komnaty Tendu. Koń upadł na podłogę tak, jakby miękko skoczył przez przeszkodę i galopem zbliżył się do Tendu.

Dziewczyna ze łzami w oczach głaskała ukochanego konia, a potem przytuliła mnie i pogłaskała kota. Nagle zatęskniłam za domem, mamą, tatą i wszystkim tym, co mnie kiedyś otaczało, a nie było tego tutaj.

- Jak długo tu jestem, co pomyśli mama? Będzie się okropnie martwiła, a tata, tak daleko, a jeszcze zmartwienie?

Zapragnęłam przytulić się do nich. Zamknęłam oczy, by nie pokazać łez, które cisnęły się do oczu. Wydawało mi się, że zapadam w sen. Śnił mi się kot, który mówił, że w rozwiązywaniu problemów nie pomagają zaklęcia, tylko wiara we własne skrzydła. Dziwne, przecież to nie ja miałam skrzydła tylko koń. Skrzydła były złe…

- Alicja, Alicja!!! – wołam cię od  5 minut – Wstawaj!! – usłyszałam głos mamy.

- Mamo!!! – jak się cieszę – wykrzyknęłam i przytuliłam się do mamy. Byłam we własnym pokoju, w piżamie. Jak dobrze.

- Alu, tata wyjeżdża. Chciałby się z tobą pożegnać.

Zeszłam na dół dalej nie wierząc, że przed chwilą byłam gdzie indziej. Tata stał w drzwiach i trzymał w rękach Tankocia.

- Masz córeczko, jak mnie nie będzie, on będzie was pilnował. Nazwij sobie jak chcesz – wręczył mi kota, ucałował krótko i wyszedł z mamą z domu.

A ja oszołomiona, popatrzyłam na kota.

- Cześć Tenkociu, co tu robisz?

- Miauuuuuuaś mnie zabrać ze sobą, jestem podziękowaniem Tendu! Jesteś wielka nie dlatego, że jesteś czarodziejką, ale dlatego, że masz odwagę i dobre serce. Pamiętaj o tym!

Cieszę się jeśli wam się podobało.

By nadrobić tę dużą stratę dodam dziś jeszcze zabawne ciekawostki o muzyce. :D